Łabędź i nietoperz. Keigo Higashino

Rok 2025 na polskim rynku japońskiej literatury kryminalnej należał do Keigo Higashino, którego aż trzy powieści ukazały się w tym czasie. Ostatnią, tą zamykającą rok, jest “Łabędź i nietoperz”, który w Japonii wydany został kilka lat temu, a tłumaczenia na rynku zachodnim dopiero zaczynają się pojawiać - polscy czytelnicy byli zatem jednymi z pierwszych, którzy mogli się z tą historią zapoznać. To powieść z gatunku tych spokojnych, w których nie liczy się szybkość rozwoju fabuły, a detale i refleksje, jakie sobą niesie. Tu sprawca szybko zostaje aresztowany, a jego motyw, choć logiczny, wydaje się jednak nieco za idealny… I tak historię poznajemy z kilku stron: prawa w postaci detektywów i prawników, jak i rodzin w zbrodnię uwikłanych: sprawcy i ofiary. I to one są tutaj najważniejsze, to, jak zbrodnia jednego człowieka wpływa na nich i jak społeczność na to reaguje. Bo choć przecież nie odpowiadamy za czyny innych, to jednak okazuje się, że w oczach społeczności kara przechodzi z pokolenia na pokolenie. W społeczności japońskiej, w której honor, moralność i zasady są nadrzędne, jest to jeszcze bardziej widoczne, jednak autor podkreśla to bardzo subtelnie - nie przytłacza, a stanowi ciekawy dodatek kulturowy dla polskiego czytelnika. Intryga zbudowana jest z najwyższą uwagą i starannością, odkrywanie przeszłości, w której przecież muszą kryć się motywy zbrodni, cała ta historia, gra w niej pierwsze skrzypce, a kolejno odkrywane detale zmieniają nasze spojrzenie na całość raz po raz. Psychologia zbrodni i psychologiczne portrety postaci są tym, co tu naprawdę się liczy, bo zbrodnia popełniona zostaje w normalnym społeczeństwie, przez normalnego człowieka, takiego, jak my. I to jest w tej historii niepokojące - bo czy każdy tak naprawdę jest zdolny do najgorszych ze zbrodni? Dobre, psychologiczno-refleksyjne, a zarazem w środkach oszczędne spojrzenie na gatunek powieści kryminalnej.